Maria Marshall

Σειρήνες

12.10.07 - 08.11.07

Στην ελληνική μυθολογία οι Σειρήνες υπήρξαν δαιμονικές οντότητες που γοήτευαν τους ταξιδιώτες με το τραγούδι τους παρασύροντάς τους στην καταστροφή. Στην εποχή μας η ίδια ονομασία αναφέρεται σε κάθε τι που γοητεύει και παρασύρει με ολέθρια αποτελέσματα.

«Σειρήνες» είναι και ο τίτλος της έκθεσης της διάσημης Βρετανίδας καλλιτέχνιδος Maria Marshall, η οποία έχει διακριθεί, μεταξύ άλλων, για τη συγκλονιστικά κριτική ματιά με την οποία προσεγγίζει θέματα όπως ο παιδικός ψυχισμός, η αθωότητα, η πρόκληση της ενηλικίωσης και της ώριμης συμπεριφοράς. Πυρήνας της ελληνικής έκθεσης το έργο «Σοφικόν Επιδαύρου 31/08/07». Πρόκειται για ένα έργο κινηματογραφημένο (35mm) στην Ελλάδα για την Ελλάδα, η δημιουργία του οποίου έμελλε να συνδεθεί με μια από τις μεγαλύτερες οικολογικές και εθνικές καταστροφές που γνώρισε η χώρα μας στη σύγχρονη ιστορία της.

Η επιλογή του σημείου δημιουργίας του κεντρικού έργου της έκθεσης, ένα ιστορικό ξωκλήσι στο Σοφικό Επιδαύρου, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, υπήρξε ταυτόχρονα το σκηνικό μιας απίστευτης φυσικής καταστροφής - αποτέλεσμα ενός συλλογικού αποπροσανατολισμού και μιας χρόνιας αδιαφορίας.

Εξαιτίας της δυσάρεστης μα τόσο επαληθευτικής αυτής συγκυρίας, η έκθεση της Maria Marshall «Σειρήνες», πέρα από την καλλιτεχνική της αξία, αποκτά μια προειδοποιητική, σχεδόν προφητική χροιά που αγγίζει τα όρια της παραβολής.

Την έκθεση της Maria Marshall «Σειρήνες» αποτελούν, εκτός από το «Σοφικόν Επιδαύρου 31/08/07» τα εξής ακόμη έργα: «When I Grow Up I Want To Be A Cooker» - Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω φούρνος, «I Should Be Older Than All of You» - Θα έπρεπε να είμαι πιο μεγάλος από όλους σας, «Playground» -Γήπεδο, «Lullaby» - Νανούρισμα, και «Lollipop» (In 200 Days I will Be 11) - Γλυφιτζούρι (σε 200 μέρες θα γίνω 11).

Αφροδίτη Λίτη

H Α.Λίτη Στη Χώρα Των Θαυμάτων

14.12.07 - 09.02.08

Η Χώρα των Θαυμάτων της Αφροδίτης Λίτη είναι μια χώρα συνυπάρξεων. Tο ονειρικό, το φευγαλέο, το παραμυθένιο και το παράδοξο συνυπάρχουν χωρίς να συγκρούονται με το απτό, το υλικό, το πραγματικό και στιβαρό. Μια γάτα που ξεπροβάλλει από μια συστάδα δέντρων κάνοντας μορφασμούς, ένα σμήνος από πεταλούδες, ένα κουνελάκι, πάπιες, σκαθάρια, σαύρες, ένα πλήθος από τραπουλόχαρτα-καθρέφτες γιγαντιαίων διαστάσεων, αλλά και η μορφή ενός κοριτσιού, συνθέτουν έναν Κόσμο που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει όχι μόνο από τη γνωστή ιστορία του Lewis Carol, αλλά και μέσα από τη φαντασία ενός παιδιού-χωρίς όριο ηλικίας.

Ενδεχομένως, πίσω από το έργο της Α. Λίτη υπάρχει ένας απόηχος της ζωγραφικής Vanitas του 17ου αιώνα, όπου π.χ. η πεταλούδα θεωρούνταν σύμβολο του εφήμερου και η τράπουλα υπενθύμιζε ότι η τύχη είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με το απρόβλεπτο, το προσωρινό και το ασταθές.

Πέρα όμως από το θεματικό του πλούτο, ο κόσμος της Α. Λίτη είναι κυρίως ένας κόσμος γλυπτικής. Βαριά μέταλλα, όπως ο σίδηρος και ο χαλκός, «εξαϋλώνονται» με την προσθήκη πολύχρωμων γυάλινων ψηφίδων. Η λάμψη, ο ιριδισμός και οι αντανακλάσεις πάνω στις επιφάνειες των έργων αποδίδουν με «θαυμαστό» τρόπο την ελαφρή και εύθραυστη φύση των πλασμάτων, παρ’ όλο που ο όγκος και το βάρος τους σαν αντικείμενα δεν είναι καθόλου αμελητέα.

Η έκθεση της Λίτη στην Πότνια Θηρών περιλαμβάνει ακόμη 2 φωτογραφίες από προηγούμενη δουλειά της με τίτλο «Οι Αινιγματικές Πριγκίπισσες». Δυο μικρά κορίτσια ντυμένα Αι- Βασίληδες, εισβάλλουν στο σπίτι της καλλιτέχνιδος παίζοντας με τις έννοιες του φύλου, της μεταμφίεσης και του κόκκινου - με όλες τις συμβολικές προεκτάσεις που μπορεί αυτό το χρώμα να έχει.

Τα φυσιοκρατικά και υπερ-ρεαλιστικά περιβάλλοντα της Α. Λίτη αξιοποιούν σε υπερθετικό βαθμό τη σχέση του γλυπτού αντικειμένου με το χώρο, το φως, αλλά και το χρόνο. Ειδωμένα υπό το πρίσμα της περιόδου των Χριστουγέννων, τα χρώματα, η λάμψη, η τράπουλα, η στολή του Αι-Βασίλη και οι έννοιες του ονείρου, της επιθυμίας και της τύχης που αποτυπώνονται στα έργα της, γεννούν συναισθήματα έξαψης και ενθουσιασμού, καθώς ανοίγουν μια πύλη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Το εισαγωγικό κείμενο του καταλόγου «ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ» υπογράφει ο Ευγένιος Τριβιζάς, καθηγητής εγκληματολογίας στο Reading University.

Antonio Riello

Πολιτικά Μη Ορθό

13.11.07 - 08.12.07

Η διαδεδομένη συνήθεια της οπλοκατοχής αποτελεί ένα από πιο ενδιαφέροντα παράδοξα των αναπτυγμένων κοινωνιών στις μέρες μας και επισύρει πλήθος ερμηνειών.
Είναι γνωστό ότι σε χώρες όπως οι ΗΠΑ το φαινόμενο έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις ώστε να θεωρείται «εθνικό σπορ» αφού υπολογίζεται ότι το 34% των Αμερικανών διατηρούν στη κατοχή τους τουλάχιστο ένα πυροβόλο όπλο, γεγονός που ανεβάζει το σύνολο των όπλων που κυκλοφορούν στο εξωπραγματικό επίπεδο των διακοσίων εκατομμυρίων (200.000.000).
Την ίδια στιγμή, έγκυρες πηγές και δημοσιεύματα αναφέρουν ήδη από το 2000, ότι στην Ελλάδα ο αριθμός των όπλων που βρίσκονται στα χέρια πολιτών ξεπερνά τα τρία εκατομμύρια εκ των οποίων τα 2.500.000 είναι παράνομα. Όλα αυτά πριν επτά χρόνια και ενώ οι σχετικοί δείκτες παρουσίαζαν αυξητική τάση. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας σήμερα δεν ξεπερνά τα έντεκα εκατομμύρια κατοίκους, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ένας στους τρεις έλληνες διαθέτει (ή θα μπορούσε να διαθέτει) πυροβόλο όπλο.
Καθώς η χρήση αυτού του τεράστιου αριθμού όπλων είναι εξαιρετικά περιορισμένη γίνεται προφανές ότι οι πλέον πιθανοί λόγοι απόκτησής τους (επαγγελματικοί κίνδυνοι, πρόθεση συμμετοχής σε εγκληματική ενέργεια, χόμπι όπως το κυνήγι και η σκοποβολή) αφορούν μόνον ένα εξαιρετικά περιορισμένο ποσοστό. Μια τέτοια διαπίστωση μαρτυρά ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των όπλων για τους περισσότερους κατόχους παύει να λειτουργεί ως εργαλείο για να καταστεί ένα αντικείμενο φετίχ.
Ο Ιταλός καλλιτέχνης Antonio Riello, γνωστός για την υπαινικτική αν όχι παιγνιώδη προσέγγιση των θεμάτων του που πραγματεύονται κυρίως διαδεδομένες συμπεριφορές, αντιλήψεις και ερμηνείες, διερευνά ακόμη μια φορά τα όρια των μηχανισμών πίσω απ’ το τι θεωρείται αποδεκτό και τι όχι.
Η έκθεσή του Πολιτικά μη ορθό συνιστά ένα προσωπικό σύμπαν που αποτελείται από διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους και εντυπωσιακά υφάσματα, πυροβόλα όπλα, περίστροφα, χειροβομβίδες, οβίδες και υψηλής αισθητικής σερβίτσια διακοσμημένα με παραστάσεις πολεμικών αντικειμένων.
Ο Riello, χρησιμοποιώντας αυθεντικά υλικά επιχειρεί να ανανεώσει τη συμβολική υπόσταση των όπλων, μεταμορφώνοντάς τα κυριολεκτικά, προκειμένου να προτείνει χρήσεις που απομακρύνονται εντελώς από την έκφραση βασικών ενστίκτων όπως παραδοσιακά καλούνται να υπηρετήσουν προς όφελος μιας καθαρά αισθητικής αν όχι αισθησιακής εμπειρίας.
Και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης στο εισαγωγικό κείμενο του στον κατάλογο της έκθεσης, ο καλλιτέχνης επιχειρεί «Να μας εξοικειώσει με την τέχνη και όχι την τεχνική του όπλου. Να τραβήξει την προσοχή μας στην καλλιτεχνική πλευρά, τα χρώματα, τους συνδυασμούς, το ντύσιμο και την ονομασία».
Παράλληλα θα λειτουργήσει έκθεση κοσμήματος της Ιλεάνας Μακρή με τίτλο ‘Pistols and Lovegrenades’.

Αλέκος Φασιανός

Ό,τι μας απέμεινε

30.05.08 - 04.07.08

Με εμφανή την αίσθηση του επείγοντος, η νέα ατομική έκθεση του Αλέκου Φασιανού έχει τη δυναμική μιας καθαρής ματιάς στη Σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα• τοπιογραφίες μεγάλων ή μικρότερων διαστάσεων και επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του ίδιου του δημιουργού, με μια διάθεση ανασύστασης ή ανάμνησης του «χαμένου».

Ο Αλέκος Φασιανός ανήκει σε μια γενιά που συνήθως τιμάται κυρίως για ό,τι έκανε τότε –τη δεκαετία του 1960. Η συχνή αναφορά σε αυτόν ως ιστορικό καλλιτέχνη μπορεί να είναι τιμητική, δεν ταιριάζει όμως σε έναν ενεργό καλλιτέχνη που διατηρεί ακέραιη την αίσθηση του επείγοντος.
Αρκετοί από τους καλλιτέχνες της ίδιας γενιάς, δεν κατόρθωσαν ίσως, να αξιοποιήσουν επαρκώς την περίοδο της ακμής τους, έτσι ώστε να ξεφύγουν από τα σύνορα της χώρας και να εισέλθουν στις διεθνείς αγορές. Ο Αλέκος Φασιανός, παραμένει ο μόνος, που όχι μόνο διανύει εκείνη τη χρονική περίοδο με μεγάλη εμπορική απήχηση, αλλά ως τις μέρες μας, κερδίζει συνεχώς έδαφος, διεθνώς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Φασιανός είναι ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που θέτει τους κανόνες του, χωρίς να αναγκάζεται να υπαχθεί σε κανόνες που δεν ορίζει ο ίδιος, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα με τόσους άλλους, λόγω του προφανέστατου ελλείμματος που παρουσιάζει η αφήγηση της τέχνης στον τόπο μας. Αυτό είναι, οριστικά, περισσότερο από βέβαιο. Ο Φασιανός όχι μόνο έχει πάντα κάτι να πει, αλλά το λέει με έναν πρωτογενή τρόπο που δεν παραπέμπει σε κανέναν άλλο παρά τον εαυτό του.

Έπειτα από την έκθεση της 29ης Μαΐου 2007, στην αίθουσα σύγχρονης τέχνης Πότνια Θηρών, με τον σημαίνοντα τίτλο «Αιώνια Επάνοδος» και μετά τα αποτρόπαια γεγονότα του προηγούμενου καλοκαιριού, που άφησαν την Ελλάδα «απανθρακωμένη» και την παγκόσμια κοινότητα αποσβολωμένη, ο Αλέκος Φασιανός, επανέρχεται…

Η έκθεση «Ό,τι μας απέμεινε» φιλοξενείται στην αίθουσα σύγχρονης τέχνης Πότνια Θηρών, ακριβώς ένα χρόνο μετά, με ένα νέο και γεμάτο ελπίδα σημείο εκκίνησης, δυναμικά και με συνέπεια, για το τι πραγματικά συνιστά την αίσθηση του επείγοντος στη Σύγχρονη τέχνη.

Παράλληλα με τη κεντρική έκθεση, θα παρουσιαστούν σκηνικά που δημιούργησε ο Αλέκος Φασιανός για την παράσταση «Ο παράλογος αναρχικός κύριος Ιονέσκο» σε σκηνοθεσία Μαριέττας Ριάλδη, στο
«Πειραματικό Θέατρο της Πόλης» της Μαριέττας Ριάλδη το 1997.